تمام سهميه من از زندگي

قلم سپهر/هشت سال تمام با دل جنگيدم؛ با دل عاشقي كه مي خواست تو كنارش باشي . التماس مي كرد كه ثانيه هاي تنهاييش پر شود از صداي بودن تو،از حضور پر شوردو جفت چشم ،كه تمام زندگيم در آن خلاصه مي شد .

اما امان از دل تو ... امان از دل تو كه انگار به كسي قرض داده بودي ،قرض نه... تمام و كمال به نامش زده بودي و من چه بيهوده راوي قصه عشقم  با تو بودم كه شايد از شنيدنش پشيمان شوي و برگردي ...!

دلت با كسي بود كه شوق رضايت لبخندش ،تورا چنان زير و زبر كرد كه تمام كودكيت را ،تمام جوانيت را ،پيچيده در كوله اي بر دوش را هيه دشت شهادت مي كرد ....

راهيه جزيره مجنون  جزيره اي كه همه چيزم را ،همه دارو ندارم را ،ترا، ازمن گرفت

غواص ثانيه هاي دلخوشي من، تو چنان بر جزيره دلم مي تاختي كه يادم رفت اختيار ماندنت با من است ،يادم رفت كه اگر امضاء نكنم، اگر بگويم نه ...نمي روي نمي توانستي ، دلت راضي به شكستن دلم نمي شداين را بارها و بارها از ميان نامه هايت فهميدم . مثل من ... مثل من كه تمام دلم ناگهان رضا شد به يك امضاء ،يك امضا كه برق شوق را در دو چشمان پر شورتوبه جريان در آورد ومن عاشق آن برق بودم؛ كه خودم باعثش .............

پوتين هايت  را كه پوشيدي، كوله را كه بر دوش افكندي، تمام دلم ريخت. تمام وجودم ذره ذره شكست كه؛ اگر بر نگردي واي برمن بي تو تنهاي تنها مي شدم بي تو فقط من مي ماندم و آهي كه شعله ش ميتوانست جهاني را بسوزاند...

ناگهان صداي تو كه در چارچوب در پيچيد؛ خداحافظ پدر شهيد ، و من ...من....

ناراضي از حرفت اخم كردم گريه كردم اشك ريختم و تو آغوش گشوده با لبخند پهناي صورت به اشك تر كردي و گفتي اختيار با من نيست شوقست عشقست   كه مرا مي كشاند گفتم نرو ...به دلم بد افتاده. اگر تو نباشي، بودن من بي معني است . بودنم، مثل يك بازي مسخره است . گفت: من كه نباشم؛ تو مي ماني و خدا و يك بهشت محبت او  ...

گفتم: بهشت من تويي  بوسه اي بر دستانم زدي و خنديدي ...به هر دري ميزدي تا راضيم كني اما دل من...انگار تازه يادش افتاده بود لجاجت كند ناگهان  گفتي: كشورم به گردنتديني داره ، كه اگه ادا كني تمام كشورم مي شود احترام به تو، احترام به تويي كه تمام داشته ات را داري ميدي تاچادر از سر كسي بر داشته نشه. تا يه بيگانه، پابه  درون كشورم نذاره . تمام كشورم مي شه احترام به تو، احترام به پدر شهيد مي خواستم بگويم.... اما تو ديگر نبودي رفته بودي وقتي سرم پايين بود و چشمانم درياي اشك رفته بودي و من مانده بودم و ....

مي دانستم كه دلت نبود  اين حرف ها را، اين قول ها را...  به زبان بياوري اما؛ براي دل من ... دل من، كه لرزشش به دستانم؛ نه به زانوانم رسيده بود، مي گفتي .

اما بعد از اينهمه سال اما حالا....پدر شهيدم اما نه اويي كه او  مي گفت  ....تا چيزي مي شود، تا خلاف عرف مي بينم وتا خلاف مذهبم دينم مي بينم و اعتراض مي كنم  حرف مي زنم ...تا مي گويم ما اين همه شهيد داديم كه كشورمان رنگ بي حجابي نبيند ، رنگ آدم فروشي،رنگ  ... مي گويند: مي خواستي ندي، كي مجبورت كرده بود كه شهيد دادي؟شهيد دادي يه عمره داري سهميه شو مي گيري. داري.... اما  تمام سهميه ي من اززندگي حسين بود؛ حسيني كه خدا به من داده بود تمام سهميه ي من، چشمهاي او بودكه پر از شور زندگي بود و لبهايي كه هر وقت مي خنديد، دل از برم مي برد من نه شما كدومتون  حاضره پسره شو بده؛ سهميه قند و شكر و پول و دانشگاه، بگيره؟؟!سهميه اي كه هرگز نگرفتم خون پسرم ارزشش به دنيا نبود بهايش اشكيست كه اين همه سال در فراقش ميريزم قيمتش لبخند رضايت خداست ولي اي كاش سهميه من ....اي كاش سهميه من ،چادري بود بر سر تو، و يك نگاه سر به زير و يك دل پاك كه حسين هميشه از آن ميگفت /در پناه خدا.